Alumni

Toen ik lang geleden, ik spreek nu even van de vroege jaren tachtig van de vorige eeuw, mijn eerste college Staatsrecht betrad, en een plekje had weten te vinden tussen de honderden andere willige eerstejaars, kreeg ik een fijne mededeling van de hoogleraar van dienst. Hij deelde mij, en al die anderen, mede dat we ons vanaf vandaag, ons eerste college, het echte begin van onze studietijd, jurist mochten noemen. Daar was geen gehaald tentamen laat staan een bul voor nodig, zei hij, dat waren we vanaf het moment dat we de studie aanvingen. NU dus, althans, toen. Feitelijk ben ik nog steeds jurist. Maar goed, dat is de heer Moscowicszcsz ook, dus of het veel betekent weet ik niet. En ja, die spelling van zijn naam is bewust, ik vind het er zo toch wat betrouwbaarder uitzien. Henk Krolllll. Mark Rrrrrrutte. Oké, het werkt niet altijd.

‘Ik weet zeker dat velen de Vrije Universiteit voelen als de plek waar ze hun weg vonden. Ik niet, geloof ik’

Vanaf september 1981 heb ik rondgelopen op de VU, gestudeerd aan de VU, ben ik verdwaald in de VU en heb ik me, durf ik nu wel toe te geven, geen moment echt heel erg thuis gevoeld in dat prachtige gebouw in dynamisch Buitenveldert. Waarbij ik gelijk benadruk dat dat grotendeels of zelfs geheel aan mij lag, ik weet zeker dat velen de Vrije Universiteit voelen als de plek waar ze het leven (en het leren) ontdekten, waar de wereld voor ze openging, waar ze hun weg vonden. Ik niet, geloof ik. Ik stalde mijn wankele fietsje in het rek, bezocht de colleges of werkgroepen die ik geacht werd te bezoeken, dronk thee op een koffiepunt (bestaan die nog, op de oneven verdiepingen van het hoofdgebouw, of flaneren er nu baristas door de gangen die de nijvere student op verzoek van een soy latte macchiato voorzien?) en ging weer naar huis. Ik was eerst te verlegen om contacten te leggen (netwerken bestond nog niet, laat staan Tinder), in de latere jaren durfde ik het wel maar deed ik het niet, ik wilde naar mijn minieme huisje in de Watergraafsmeer, loopschoenen aan en trainen. Kilometers maken. En dan de rest van de dag besteden aan herstel. En stukjes studie natuurlijk, als je jurist bent geeft dat ook een bepaalde verantwoordelijkheid vanzelfsprekend.

Mijn studie heeft uiteindelijk de titel drs. criminologie opgeleverd, en in oktober 1985 liep ik 2.28 op de marathon. En sinds kort, toen ik voor deze column werd benaderd, weet ik dat ik alumni ben. Of nee, alumnus, denk ik. Omdat ik er was, aan de VU, en er nog steeds een beetje bij hoor. En dat is best een goed gevoel.

> Cabaretier Dolf Jansen, in 1988 afgestudeerd bij Nederlands recht, schrijft elk kwartaal een column voor VU Magazine.