Historische dag
Ik schrijf deze column op de verjaardag van mijn vrouw. Een dag dat ik, normaal gesproken, natuurlijk niet werk. Want dat kan ik heus wel, niet werken.
Maar toen ik mijn vrouw zojuist vertelde dat ze een rol, zeg maar gerust een hoofdrol, zou spelen in deze column, vond ze het geen enkel probleem. Ze moest toch nog bellen met onze vele kinderen en zomeer.
Vandaar, en bij dezen: een kleine 22 jaar geleden bevond ik mij op de VU. Veel langer geleden natuurlijk ook, maar toen was het als student. En in die jaren heb ik eigenlijk helemaal niks beleefd.
Waarom ik terug kwam? Omdat ik mede dankzij een met glanzende bul afgesloten studie criminologie de helft werd van een tot ieders verbazing uitermate succesvol cabaret-duo, Lebbis & Jansen. Ik realiseer me nu, ter dege en zeker wel, dat velen van u de tijd nooit hebben meegemaakt toen wij twee programma’s per jaar wisten te maken, hoe we kleine zalen, middenzalen, GROTE ZALEN en alles wat er verder te vullen valt in dit land wisten te vullen, hoe we niet meer over straat konden – zeker samen niet – hoe ik een groot deel van mijn hardlooptalent nodig had om aan dagelijkse Justin Bieber-achtige taferelen te ontkomen, hoe wij…..afijn, die tijd.
Heel soms speelden wij, als Lebbis & Jansen (zie boven) op plekken buiten het theater. Als het verzoek maar dringend genoeg was. Zo stonden we ooit te schreeuwen tegen Jeugdige Natuurontdekkers van als ik me goed herinner Gristelijke Huize, voor Wegenbouwers annex Asfaltboeren, en op een Onderwijsdag.
Ergens in een zaaltje werden wij geacht 45 minuten te vullen met hilarisch materiaal
Op de Vrije Universiteit, inderdaad. Ergens in een zaaltje op de bovenste verdieping werden wij geacht 45 minuten te vullen met hilarisch materiaal over onderwijs, opleidingen en wat ons verder te binnen zou schieten. In het geval van Lebbis was dat meestal sportvissen en zijn al net zo kansloze jacht op jonge vrouwen van welke leeftijd dan ook, in mijn geval was dat meestal een vlijmscherpe analyse van de geopolitieke situatie van dat moment en de onmogelijkheid van relaties in het algemeen en heteroseksuele relaties in het bijzonder.
Twee dingen zijn me bijgebleven van die middag: de fotograaf, en de vrouw na afloop. De fotograaf was, naar we aannemen, ingehuurd door de organisatie, om de twee top-comedians vast te leggen. Dat deed hij door voor en naast ons te staan, te flitsen met alles wat ie in zich had, alle aandacht van het publiek (weg) te trekken, onze opmerkingen dienaangaande volledig te negeren en als kers op de taart uiteindelijk achter ons op het podium een stoel te plaatsen, zodat hij het publiek zou kunnen vastleggen terwijl ze huilend van het lachen naar de theepauze zaten te verlangen. Op mijn mild-kritische vraag wanneer hij eindelijk zou oppleuren (ja, onze minister-president was niet de eerste die die woorden mild-kritisch gebruikte) antwoordde hij ontstemd dat ik hem gewoon zijn werk moest laten doen. Laat ik het zo zeggen: he never worked in this town again, althans, in mijn fantasie dan…
Toen ging de deur open. Een jongedame meldde zich, namens de organisatie
We werden, na 50 minuten puur amusement en fotografengrapjes, beloond met een luid en welgemeend applaus. We vonden onze kleedkamer, twee verdiepingen lager, terug. Blij, bezweet en klaar voor weer vijf avonden stampvolle zalen in den lande (zie boven).
Er stond een kan kraanwater en drie broodjes met kaasachtig beleg. Gelukkig hadden we onze vaste technica mee, dus was er geen reden voor ruzie aangaande de verdeling. Plus Lebbis lustte geen kaas.
Toen ging de deur open. Een jongedame meldde zich, namens de organisatie. Met een welgemeend bedankt, en een cadeautje ook nog. Een originele zilverkleurige VU-pen uitroepteken. Maar ik had al een pen. Ik zag alleen haar stralende ogen, haar vrolijke glimlach. Dus u begrijpt, die jongedame is nu al meer dan 20 jaar mijn vrouw. En nu vraagt ze of ik die column eindelijk af heb…?! Jazeker wel!
> Cabaretier Dolf Jansen, in 1988 afgestudeerd bij Nederlands recht, schrijft elk kwartaal een column voor VU Magazine.
