Keuzes, keuzes

Een bekende uitspraak luidt: ‘Er zijn mensen die heel veel moeite hebben met het maken van keuzes, maar er zijn natuurlijk ook mannen.’

Nou hoor ik u bijna denken: ik ken die bekende uitspraak helemaal niet, en dat kan kloppen, want ik kende ’m twee minuten geleden ook niet. Tot ik ’m opschreef, toen bestond ie opeens, en hoe meer mensen deze column lezen – of woedend verspreiden – hoe bekender de uitspraak wordt… Ja, zo doen wij dat, bij de LINKSE MEDIA. Sorry, ik was de afgelopen 24 uur wat extra actief op twitter en dan hoor je (natuurlijk) bij die media, en is het soms (natuurlijk) van belang je punt even duidelijk en caps loc te maken. Ik zal me verder inhouden, op deze plek.

Keuzes, altijd lastig, al was het maar omdat het kiezen voor het een (laat staan de een) bijna altijd het ander (ja maar….hij is ook echt leuk. En best een lekker ding!) uitsluit. Ik zou vele voorbeelden kunnen geven, maar u heeft vast zelf ook een leven waarin dit dagelijks speelt. Maar goed, op de VU lopen vele jongvolwassenen rond die een keuze hebben gemaakt. En dat zie je ook wel. Veel zorgelijke gezichten, soms iemand die vrolijk door de gangen huppelt. Uit onderzoek blijkt dat dat bijna altijd een student is die net heeft besloten te stoppen met zijn/haar studie, althans, deze studie, om nu echt te gaan doen wat zij/hij echt wil. Uitroepteken. Een andere studie, meestal, want het aantal studenten dat afreist naar Macedonië, Bulgarije of Jordanië om vluchtelingen bij te staan is helaas verwaarloosbaar.

'Ik zie u bijna overmand door verbijstering van uw stoel tuimelen. Terecht, lijkt mij'

Ik maak het keuzeproces op dit moment in mijn nabijheid mee. Ik heb een zoon – ik heb ook een dochter, maar die is zo slim, die heeft allang gekozen; oké, dat is niet helemaal waar, zij kon niet kiezen (zie boven) tussen twee of zelfs drie studierichtingen en dus doet ze ze nu alle drie. Ik zie u bijna overmand door verbijstering van uw stoel tuimelen. Terecht, lijkt mij. Ik moet er wel bij vertellen dat zij studeert in Glasgow, en dat is de hoofdstad van een kleine noordelijke gemeenschap die zich terecht blijft verzetten tegen alles des Brexit’s laat staan des Teresa May’s, maar goed, ik dwaal nu echt af, eerst maar even zo’n gedachtenstreepje – een zoon dus, en die gaat studeren.

Hoe mooi zou het zijn als hij naar de Alma Mater van zijn pater (dat is, hoop ik maar, een goed Latijns woord voor vader) zou gaan. De VU. De Vrije Universiteit. Op fietsafstand van zijn fijne jongenskamer, middenin bruisend Buitenveldert. Nee dus. Hij twijfelt tussen technische informatica en artificial intelligence, meen ik, en daar moet je voor naar Delft. Zegt hij. Of naar Enschede, bijvoorbeeld. Of naar de VU, wellicht, maar dat gaat dus niet gebeuren. Mijn invloed op zijn keuzeproces is net zo groot als mijn begrip van zijn mogelijke studie-onderwerpen, en dat is weer vergelijkbaar met de boekhoudkunsten van Henk Krol.

'Hoe mooi zou het zijn als hij naar de Alma Mater van zijn pater zou gaan'

Hij gaat kiezen, zelf kiezen, en ik weet zeker dat hij de goede keuze zal maken. Ik heb inderdaad in de opvoedcursus geleerd dat vertrouwen geven belangrijk is voor een jongvolwassene, vandaar. Hashtag inmijntijdgingdatwelanders.

Waarom ik over keuzes schrijf, vandaag? Omdat (bijvoorbeeld) een studiekeuze zo vreselijk belangrijk is, of voelt. Je toekomst, je leven, wat je later gaat doen, of je wel een goede baan gaat vinden. Vandaar ook dat ik eindig met een geruststellende gedachte, voor de jongvolwassenen en zeker ook voor mijn zoon met zijn bèta-hoofd. Het maakt niet zo heel veel uit. Sterker nog, ik ken niemand (echt, niemand) in mijn best ruime omgeving die iets doet, kwa werk, wat ook maar enigszins te maken heeft met zijn/haar studie(keuze) van ooit. Omdat de studie anders uitpakte dan verwacht, omdat nieuwe interesses in andere richtingen bleken te wijzen of, en dat is eigenlijk bijna altijd, omdat het leven het overnam. Het leven, waarbinnen je van alles te kiezen hebt, maar dat uiteindelijk toch gewoon zijn gang gaat. Sorry, haar gang. Natuurlijk.