Spijbelen

Gisteravond was ik in de Melkweg, en dan bedoel ik natuurlijk die zaal aan de Lijnbaansgracht. De Oude Zaal, zelfs, wat in de tijd dat ik aan de VU rondliep gewoon de zaal was. In het theehuis en andere schimmige plekjes durfde ik in die tijd nooit te komen, bang dat ik dan ongemerkt drugs zou gebruiken, denk ik.

Om mijn voortschrijdende leeftijd nog wat tastbaarder te maken: ik was er gisteren met mijn zoon (19) en dan ook nog bij een Britse band die ik dankzij hem heb leren kennen, Public Service Broadcasting. Drie heren die tientallen instrumenten combineren met beelden en stemmen uit het verleden, Engeland in oorlogstijd, mijnwerkersvrouwen in Wales, de Russisch-Amerikaanse spacerace. Fascinerende popmuziek en geschiedenisles in een, zoiets.

Direct daarna was ik terug in mijn geboortejaar (1963 ja)

En toen vertelde een van de heren dat ze een paar jaar geleden gevraagd waren wat songs te maken over de Elfstedentocht, en dat ook gedaan hadden. Direct daarna was ik, dankzij hun nummer en de beelden achter hen, terug in mijn geboortejaar (1963 ja) en de epische tocht die toen langs meer dan tien Friese steden werd afgelegd, geschaatst, gekluund, gestruikeld en gekropen. Mannen in een wollen trui, en handschoenen die het bevriezen van de vingers niet echt tegengingen. Begeleid en voortgestuwd door de beats en vette gitaren van PSB.

Nadat ik mijn zoon in de juiste tram had geduwd – hij studeert in Delft, mijn invloed op zijn keuzes is inderdaad beperkt – begreep ik wat de beelden en herinneringen met mijn studietijd te maken hebben. Ik ging, tussen 1981 en 1987, eigenlijk altijd naar college. En naar werkgroepen en alle andere plekken en bijeenkomsten waar ik geacht werd te zijn. Het kwam niet in me op om een dagje over te slaan, en ‘geen zin’ was een bij mij onbekende emotie. Laat staan soggen (studie ontwijkend gedrag vertonen), een werkwoord dat ik pas onlangs leerde kennen, toen ik bij Spijkers met Koppen een vlogster met groot succes in studentenkringen interviewde.

Ik ging niet, ik was er niet, ik zat thuis

Ik ging dus altijd naar college, behalve die ene historische dag. 21 februari 1985. Ik heb niet meer kunnen achterhalen waar ik geacht werd bij aanwezig te zijn, ik denk een college en een werkgroep, beiden verband houdende met mijn studie criminologie, waar ik tot mijn vreugd’ na mijn rechtenstudie in verzeild was geraakt. Ik ging niet, ik was er niet, ik zat thuis, in mijn een-kamer-huisje in Oost.

Opeens realiseer ik me dat ik ruim twee weken eerder de Midwintermarathon (Apeldoorn) had gelopen in een voor mij verbijsterende tijd van 2uur31, en dat ik dus best een paar weken herstel-recuperatie-rust had mogen nemen. Maar dat deed ik dus niet. Ik ging altijd. Behalve op de dag dat er eindelijk, eindelijk, eindelijk weer een Elfstedentocht werd verreden.

En dus keek ik tien uur lang naar ijzig koude beelden uit het prachtige Friese land

Er was nog geen klimaatverandering, voor zover we wisten, maar wellicht voelde ik toch ergens dat dit niet heel vaak meer zou gaan gebeuren. En dus keek ik tien uur lang naar ijzig koude beelden uit het prachtige Friese land, zag ik Evert van Benthem winnen en genoot ik zeker zo veel van al die duizenden schaatsers, werkers, stoempers en stumperts achter hem.
De rest van dat studiejaar ging ik weer netjes naar de VU, in het najaar liep ik nog een paar minuten sneller op de marathon en in het voorjaar van 1987 wist ik zelfs af te studeren.

Oh ja, mijn zoon miste gisteren ook een dag colleges, omdat hij in Amsterdam bleef. Dus hij zat overdag gewoon via internet te kijken naar waar hij niet bij was. En miste helemaal niks.