Mirjam Deekman-Uitenwerf (46), Marciana Zandvliet (46) en Annemarie van Vulpen (47) volgden in de jaren negentig een studie rechten aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Ze werken inmiddels alle drie in een ander vakgebied, maar de vriendschap verbindt nog steeds.
„Vanaf de eerste keer dat we elkaar zagen tijdens een hoorcollege op de VU zijn we elkaar niet meer uit het oog verloren”, vertelt Mirjam, woonachtig op Sint Maarten maar tijdelijk in Nederland. “We kenden elkaar van gezicht van een eerdere hbo-opleiding en schoven direct bij elkaar aan. Toen kon ik nog niet vermoeden dat we nu - vijfentwintig jaar later - nog steeds zo hecht zouden zijn.
Onze vriendschap begon eigenlijk met het samen studeren of het voorbereiden van colleges. We voerden felle discussies over actualiteiten. Ik denk dat we echt drie supernerds waren”, lacht Mirjam. “Later organiseerden we ook samen etentjes. Vooral bij mij thuis, want ik woonde in Amsterdam. We hadden alle drie echt een passie voor onze studie en daar konden we uren over praten.
Wat ons ook verbond, was dat we alle drie geboren waren in Nederland, maar roots in Suriname hadden. Wij waren destijds een van de weinige zwarte vrouwen op de VU. Er was dus ook herkenning. Iemand die op mij lijkt. Het kwam ook wel naar voren tijdens de opleiding. Ging het tijdens een college over de uitspraak, Hollende kleurling-arrest, dat voor een delict ten onrechte een zwarte man was opgepakt die in de buurt was geweest en was weggerend, dan begrepen we dat. Dan konden wij dat beter plaatsen dan de rest van de collegezaal die misschien dacht dat het wel erg toevallig was.
We wilden daar alle drie iets aan veranderen na ons afstuderen. Marciana is daar het meest mee aan de slag gegaan in haar rol als criminoloog binnen het strafrecht. Annemarie richt zich voor de gemeente op het ruimtelijk en sociaal domein, zoals hoorzittingen en bezwaarschriften. En ik werk als sectiehoofd wetgeving bij het Ministerie van Algemene Zaken-Overheid van Sint Maarten. Ik toets wetgeving en coördineer het wetgevingsproces. Ik zorg ervoor dat wetten die worden bedacht en goedgekeurd op Sint Maarten worden gepubliceerd.
Als ik Marciana niet had ontmoet, dan was ik waarschijnlijk nooit getrouwd met mijn man. Tijdens mijn afstuderen was ik met mijn zus aan het stappen in Amsterdam. We eindigden in Club Caribbean op het Waterlooplein. Marciana kwam niet lang daarna binnengelopen met haar - dacht ik - vriend. Ik weet nog dat ik direct dacht: wat een leuke man, maar ik keek uit beleefdheid de andere kant op. De dag erop belde Marciana mij en zei: ‘Mijn neef vindt je leuk en wil graag met je bellen’. Een paar jaar later was ze ceremoniemeester op onze bruiloft.
Het was niet de laatste keer dat Marciana een grote invloed had op mijn leven. We wilden alle drie studeren in het buitenland, maar dat lukte niet. Ook in ons latere werkleven bleef het lonken. Toen Marciana op Sint Maarten werkte, vertelde ze me dat het daar fantastisch was en dat het werk er voor het oprapen lag. Ik ben er met mijn gezin op vakantie gegaan en er niet veel later ook naartoe vertrokken. Vlak voor ik vertrok naar Sint Maarten, organiseerden de dames een etentje. Ik moest daar afscheid nemen van beiden. Het voelde echt alsof ik twee zussen moest achterlaten. Gelukkig is Annemarie echt een verbinder. Het liefst plant ze onze etentjes drie maanden vooruit en ze wil elk hip nieuw restaurant uitproberen. Ook nu ik op Sint Maarten woon spreken we elkaar geregeld via Zoom. Ik weet zeker dat ik deze vrouwen nog lang in mijn leven zal hebben.”
