Terwijl de avond valt en de rondvaartboten op de Amstel hun laatste rondje varen, knipt een beveiliger het licht aan in de raadszaal van het gemeentehuis van Amsterdam. De aftrap van honoursprogramma The Boardroom komt dit jaar van Marijn Bosman, raadslid voor D66 en VU-alumna cultuur, organisatie & management. De ambities van de studenten staan vanavond centraal. ‘Deze studenten zijn streng voor zichzelf.’

“Ik heb de VU zelf benaderd of ik iets voor ze kon doen”, vertelt Bosman. “Ik herinnerde me dat ik colleges als student vooral interessant vond als er een duidelijke connectie was met de praktijk. Als iemand een business case kwam presenteren bijvoorbeeld. En nu ik gemeenteraadslid ben, wil ik teruggeven aan de stad. Ik geef ook les op de HvA. Ik vind het zo bijzonder dat er in deze stad zo veel denkkracht zit.”

Toekomstplannen concreet maken

De twintig studenten gaan zitten op de plek waar normaal de raadsleden zitten. “Ah, jij zit op mijn plek, heel goed”, opent Bosman. Terwijl de studenten zich opmaken voor een jaar lang intensieve masterclasses door VU-alumni – ceo’s, sporters, tv-persoonlijkheden, politici en andere beslissers en beïnvloeders – draait vanavond om hun eigen ambities. Samen met drie andere alumni-coaches bespreekt Bosman met de studenten hun toekomstplannen en hoe die te vertalen naar concrete stappen. Want het blijkt best lastig om ambities te concretiseren naar een tastbare baan, en soms nog moeilijker om te weten hoe je daar dan moet komen. En als je dan eenmaal een kans krijgt, durf je die dan te nemen?

Het gesprek gaat ook over rollen. Wat voor rol wil je aannemen, wat voor professionele rol past bij je en bij wat voor organisatie vind je die? VU-hoogleraar filosofie en psychiater Gerrit Glas legt uit dat je persoonlijkheid en je professionele rol onherroepelijk met elkaar verbonden zijn. Hij daagt de studenten uit die twee met elkaar te laten samenvloeien. In Bosmans groep gaat het daarom ook al snel over welke voorwaarden je als persoon nodig hebt om het goed te doen op je werk.

Niet fantastisch, maar…

Consultant in de glasvezelkabelindustrie was inhoudelijk wellicht niet fantastisch, maar daar leerde Bosman wel goed projecten managen, vertelt ze. Ook kwam ze tot de ontdekking dat ze zich simpelweg thuis voelde in een zakelijkere omgeving dan de ontwikkelingssamenwerking waar ze na haar studie in rolde. En door niet meer in Den Haag te werken, kan ze nu veel meer sporten. Kortom, beslissen over een baan doe je op basis van heel veel redenen: sommige abstract, idealistisch en inhoudelijk en andere juist heel praktisch.

Bosman is onder de indruk van de studenten: “Ik deed ook mee in de sollicitatiecommissie en was onder de indruk van hun cv’s: iemand is een consultancy gestart en doet vrijwilligerswerk enzovoort. Op een mooie manier stond dit in contrast met deze avond, waarop je merkt dat studenten natuurlijk ook nog veel onzekerheden hebben en dat het moeilijk is om te weten wat je wilt. Dat zijn ze druk aan het onderzoeken. Dat had ik ook. Je denkt dat uit dit onderzoek één perfecte uitkomst komt en dat is natuurlijk niet zo.”

Blij dat ik dat niet meer heb

Bosman spreekt met haar groep af dat ze over drie maanden weer contact hebben. Iedereen moet dan met minstens één persoon hebben gesproken die een baan heeft die ze zelf op termijn zouden willen hebben. En iedereen moet hebben nagedacht over een voorwaarde waaraan een baan moet voldoen. “Niet te lang twijfelen en gewoon beginnen. Wat je moet doen, extra goed doen en dan merk je vanzelf of je het leuk vindt. Naast al die ambitie zie ik bij deze studenten natuurlijk onrust en spanning. Vanavond was ik toch ook wel een beetje blij dat ik dat niet meer heb. Dat ik zelf al iets rustiger ben. Het is fijn om op een gegeven moment te weten waar je goed en waar je slecht in bent. Deze studenten zijn streng voor zichzelf. Het is goed om mild te zijn en soms ook hard om jezelf te lachen.”

Hoe kijkt Bosman op de avond terug? “Studenten zijn leuk! Ik krijg er een goed gevoel van. Het gaat over dromen, over breed denken en eerlijke vragen. Het is leuk om als vraag te krijgen of het niet spannend was toen ik de eerste keer de interruptiemicrofoon gebruikte? Het valt me ook op hoe makkelijk de studenten zich naar elkaar en naar mij durven open te stellen.”

Een van de studenten is zelf al actief in de lokale politiek en vraagt Bosman naar haar redenen om de politiek in te gaan. Ze vertelt dat een verblijf in Zuid-Afrika haar deed beseffen dat er veel is dat ze wil veranderen, ook in Nederland. Achteraf zegt Bosman: “’Ik wil niet dat de wereld zo is’, hoorde ik mezelf vanavond zeggen. Door de vragen van de studenten heb ik vanavond weer stilgestaan bij waarom ik doe wat ik doe en hoe ik daar gekomen ben. Dat is heel goed.”