VU-alumnus Sandra Ysbrandy (49) bemachtigde bij de Rabobank een hoge positie met een goed salaris, een leaseauto en zekerheden. Toch was ze niet gelukkig en gooide het roer compleet om. “Mensen durven vaak pas te veranderen als het noodgedwongen is.”

Terwijl de regen zachtjes tegen de ramen tikt, staat Sandra opgetogen in de warme woonkeuken van haar landelijk gelegen huis. Op tafel staan haverkoekjes die ze zojuist heeft gebakken. “Wel proeven hoor!”, zegt ze stralend. 

U studeerde geschiedenis. Hoe kwam u terecht bij de Rabobank?

„Tijdens mijn bachelor hoorde ik continu dat als ik niet het onderwijs in wilde of onderzoek wilde doen, de kans op een baan klein was. Via een stage bij een communicatieadviesbureau kwam ik op het hoofdkantoor van de Rabobank terecht als adviseur interne communicatie. Zonder al te veel nadenken ging ik ervoor, blij als ik was met een baan in een tijd dat deze niet voor het oprapen lagen.”

„Mijn laatste project binnen de bank in 2008 was mijn dieptepunt; het jaarverslag van het Rabobank Pensioenfonds begeleiden."

Waar werd u bij de bank verantwoordelijk voor?

„Als communicatieadviseur begeleidde ik fusies van lokale bankvestigingen. Die vestigingen waren sterk geworteld in de lokale gemeenschap. Zo waren er medewerkers die het bankrekeningnummer van klanten uit hun hoofd kenden. En dan fuseren? Dat was een uitdaging. Ik vond het interessant om interventies te bedenken die de verschillende culturen van deze banken dichter bij elkaar bracht. Om mijzelf hierin verder te professionaliseren koos ik voor de tweejarige VU-master Cultuur, Organisatie en Management, die ik naast mijn werk deed.”

Hoe kwam het dat u het roer wilde omgooien? 

„Als junior communicatieadviseur kon ik mijn creativiteit nog wel kwijt in uitvoerende projecten. Maar naarmate ik meer senior werd, werden de projecten steeds groter, saaier en abstracter. Mijn laatste project binnen de bank in 2008 was mijn dieptepunt; het jaarverslag van het Rabobank Pensioenfonds begeleiden.” 

„Ik zat gevangen in een gouden kooi van een goed salaris, hypotheek, pensioen, leaseauto."

„Eigenlijk raakte ik meer en meer verwijderd van wie ik werkelijk ben. Dat hield ik best lang vol maar ging uiteindelijk knellen. Ik ben heel creatief, praktisch en altijd vol ideeën. Ik heb mijn hele leven al een passie voor koken maar zag dat als mijn hobby, niet iets om je geld mee te verdienen. Door coachingsessies nam mijn gewenste toekomstplaatje steeds concretere vormen aan. Ik wilde van mijn hobby mijn werk maken en koken. Ik heb mijn baan opgezegd en heb mij ingeschreven voor de tweejarige koksopleiding.”

Hebt u als ervaringsdeskundige tips voor mensen die ook het liefst het roer omgooien?

„Je bent nooit te oud om te worden wie je bent, dus ga ervoor. Het maakt je gegarandeerd gelukkiger. Natuurlijk is het spannend. Zelf moest ik ook uit een patroon waar ik al jaren in zat. Ik zat gevangen in een gouden kooi van een goed salaris, hypotheek, pensioen, leaseauto. Om dit patroon te doorbreken moet je soms out of the box dingen doen om jezelf te resetten. Ga schilderen, zingen, een wandeltocht maken, een dag stage lopen bij een moestuin of in een verzorgingstehuis helpen. Dingen die je normaal misschien niet zou doen maar die je in contact brengen met andere mensen en andere ideeën.” 

Hoe kwam u uiteindelijk bij de televisie terecht? 

„Tijdens mijn koksopleiding werd ik gevraagd om een screentest te doen als vaste kok voor het televisieprogramma Het familiediner van Bert van Leeuwen. Daar kookte ik voor mensen die een ruzie met elkaar wilden bijleggen. Na het vertrek van Rudolph van Veen bij Live & Cooking (redactie: later Life4you) werd ik gevraagd om hem op te volgen. Live-televisie heeft een heel andere dynamiek. Je kunt niets overdoen maar het geeft een enorme kick. Na 15 jaar stopte het programma. Nu heb ik een dagelijks kookprogramma op Max en kook ik iedere maand live in Tijd voor Max.

Toch werkt u nu weer voor het bedrijfsleven

„Het cirkeltje is inderdaad weer rond. Ik heb een passie voor een gezonde levensstijl. Ik ben ervan overtuigd dat je met de juiste voeding en leefstijl, je gezondheid positief kunt beïnvloeden. Ik wil mensen helpen om gezonde keuzes te maken en ze inspireren om zelf weer te koken. Bedrijven willen graag vitale medewerkers. Ik geef workshops en trainingen over hoe goede voeding de productiviteit en vitaliteit van medewerkers verbetert. Ik laat mensen gerechtjes proeven die ondersteunend zijn bij stress, voorkomen dat je een after lunch dip krijgt of die bijvoorbeeld goed zijn voor je brein.” 

„Mijn jongens mopperen weleens over hun avondeten. Ze eten het liefst witte pasta, pizza en hamburgers."

Komt uw studie antropologie daar weer van pas? 

„Absoluut. De perceptie dat gezond niet lekker is en veel tijd kost, zit zo in ons verankerd. Als je aan mensen hun leefstijl komt, wordt het ineens heel persoonlijk. Verdiepen in mensen en hun overtuigingen helpt om die overtuigingen te doorbreken. Daarbij wordt er nu ontzettend veel informatie over voedsel gegeven. Mensen zien door de bomen het bos niet meer. Voor mij is het eigenlijk heel simpel: we moeten terug naar onbewerkt, volwaardig en gevarieerd eten.”

U hebt drie zonen. Hoe wordt uw kookstijl hier thuis gewaardeerd?

Sandra barst in lachen uit: „De jongens (18, 15 en 11) mopperen weleens over hun avondeten. Ze eten het liefst witte pasta, pizza en hamburgers. Maar ik kook veel vegetarisch met minimaal drie soorten groente. Eén of twee keer per week maak ik iets met goede kwaliteit vlees of vis. Het is een misverstand dat vegetarisch eten saai, smakeloos of ingewikkeld is. Als kok en vitaliteitsadviseur zie ik het als mijn persoonlijke missie om mensen te inspireren om zelf weer de keuken in te gaan en te kiezen voor gezond eten.”